1. Van COLOMBO tot WILPATTU

1 februari - 8 februari 2016

1 februari zijn we na een uitstekende nachtrust vertrokken naar Schiphol. Hier nog even gelunched met Thomas alvorens we aan onze vliegreis begonnen.
Het vliegen met Emerates in een megadubbeldekker de 380 was bijna een feestje. 
Na een voorspoedige vlucht, fietsen en bagage heelhuids over, werden we afgehaald en naar Negombo, 7 km ten noorden van het vliegveld Negombo. We troffen een waar paradijsje aan waar we de eerste 2 dagen konden acclimatiseren (villa Araliya). Dit hadden we ook wel nodig. Het is toch altijd weer een overgang van het leven binnen de muren naar het leven buiten de muren, het tijdsverschil, klimaat, andere cultuur etc. 
Even kwam het India gevoel terug, maar de mensen zijn hier vriendelijker en het land maakt een  welvarender indruk.

2 en 3 februari Negombo (54km)
Nadat we een klein gat in de nacht hadden geslapen hebben we ons eerste fietstripje gemaakt om even de sfeer van het dagelijkse leven van de Sri Lankezen te proeven.
 Al fietsend kwamen we nog heel wat Nederlandse invloeden tegen, zoals oude koloniale huizen een lang kanaal en een fort. In Negombo zelf volgden we een ceremonie van schoolmeisjes op een groot grasveld. De precieze bedoeling ontging ons; het leek een soort muziekconcours tussen klassen of scholen. Opvallend waren de verschillende uniformen en de standaard vlechten (twee) met rode strik. Heel apart zo,n veld met heel veel jonge meisjes en achter de hekken of het gaas alleen maar belangstellende en nieuwsgierige mannen/jongens. Hierna een rondje over de aan het strand gelegen vismarkt, waar veel vis te drogen lag.
Het fietstochtje eindigde bij een lagoon, waar je met een boot de mangroven wateren in kon varen, maar helaas niet gereserveerd dus geen boottocht.  Terug naar onze villa Araliya, waar we verwelkomd werden door de eigenaar (een grijze aristocratische Srilankees) en zijn Nederlandse echtgenote (Stephanie). 

4 februari Negombo - Chilaw  (60 km) 
Deze route liep via een smalle kustweg door kleine gehuchtjes waar iedereen zijn net gevangen vis probeerde te verkopen. Het was een wirwar van mensen gekleed in kleurrijke kleding. Naast de verkoop van vis lagen er ook grote partijen vis te drogen op het strand. Er was zoveel te zien dat het maken van kilometers erg traag verliep, mede door de slechte (zand)weg. Op het strand waren mannen netten uit de zee aan het trekken, met een ritmisch aanmoedigend gezang. Eenmaal in Chilaw op zoek naar ons gereserveerde Village homestay, maar helaas na herhaalde keren vragen was het niet te vinden. Wel werden we van het kastje naar de muur gestuurd. Uiteindelijk village homestay gebeld. We kregen een Sri Lankees aan de lijn die perfect Engels sprak. Hij verontschuldigde zich, liet ons halen en zou het 's avonds goedmaken. Binnen het half uur werden we keurig opgehaald door een man, die geen woord Engels sprak (dit bleek later zijn vader te zijn). Hij reed keurig achter ons aan en na 5 kilometer, waarvan de laatste 2 zandweg waren kwamen we aan bij een prachtig huis in de middle of nowhere!! Dit hadden we dus nooit kunnen vinden!
We werden onthaald met allerlei lekkernijen, vooral heel veel zoet, dan kun je wel raden wie hier het meest van gesmuld heeft. 
Tegen de avond kwam de oudste zoon thuis, waarmee we getelefoneerd hadden. Hij bleek reisgids te zijn. Op zijn kaartje stond " travel guide lecturer" en gaf ons de nodige nuttige tips voor onze verdere reis en daarna betrok hij weer om toeristen op te vangen.
De geplande route langs de kust naar Manar raadde hij ons o.a. af, daar dat dwars door het Wilputta wildpark was met de nodige Leopards..Niet aan te raden dus met de fiets. Hij gaf ons een alternatieve route aan.
 's Avonds hebben we samen met de familie een heerlijk diner genuttigd. De enige waarmee we wat konden communiceren was de dochter van 13, die wat Engels op school had geleerd. De rest ging met handen en voeten en met ons schamele Srilankees (istouti =dank en hoendai = lekker..). Na het eten werden we uitgenodigd om met vader en dochter in zijn TukTuk naar een Lake met waterlelies te rijden. Wat een prachtige belevenis en wat een gastvrijheid!
Volgende ochtend na een Sri Lankees ontbijt, wilden we betalen, maar dat wilde vader niet hebben. Wij uiteraard wel!

5 februari Chilaw - Puttalam (70 km)
In verband met de warmte vroeg op pad na een heerlijk ontbijt. De heer des huizes heeft ons    per fiets vergezeld tot aan de grote weg.
Het was een route vol verrassingen! Allereerst hebben we een steenfabriek bezocht waar de ovens nog op hout gestookt werden. We kregen een rondleiding van de baas die goed Engels sprak en ons het hele proces uitgelegd heeft. Hij had veel in Europa gereisd en vond Amsterdam helemaal geweldig. 
Fietsend over het platte land op onverharde wegen tussen de palmbomen en rijstvelden door werden we staande gehouden door een oude baas op een nog oudere fiets. Hij wees naar de kokosnoten en maakte een drinkgebaar. Even verder stond hij ons op te wachten en moesten we met hem mee. Hij bracht ons naar zijn huis waar we verwelkomd werden door zijn dochter. Binnen een mum van tijd stonden er 2 kokosnoten voor onze neus waarvan we het sap moesten opdrinken. Hij bood ons ook eten aan, maar om 10.00u 's ochtends rijst met curry vonden we toch iets te heftig. De hele familie woont daar bij elkaar; dochter met twee kinderen en vader en gehandicapte schoonvader in rolstoel. Haar echtgenoot was werken. Na wat geconverseerd te hebben met handen en voeten hebben we onze weg vervolgd op naar Puttalam. Dit was we een plaatsje waar weinig te beleven viel.
Geslapen in Hotel Royal Green Garden. Grootse entree maar eenmaal over de drempel vergane glorie. De kamer was schoon en zwembad heel vies. Er kon dus ook niet in gezwommen worden. Zowel het diner als het ontbijt waren erg matig en de bediening liet te wensen over. 
' s Middags nog een fietstochtje door de zoutpannen gemaakt.
' s Ochtends de rekening, duur en we moesten betalen bij de eigenaar die alleen maar kwam opdraven om het geld te incasseren en die z'n personeel afblafte. Alsof we terug waren in het feodale tijdperk. Deze mensen lopen er dus ook rond.

6 februari Puttalam - Kalpitiya (45 km)
Na onze kater van dit hotel op naar Kalpitiya, het noordelijkste plaatsje van het schiereilandje, gelegen aan zee. Vlakke weg langs zee, veel tegenwind, vissers, vogels en rieten huisjes. Een stuk armoediger dan we tot nu toe gezien hadden. 
Kalpitya is nog niet zo toeristisch, maar dat zal niet lang duren. Overal wordt gebouwd. Nu wordt het vooral bezocht door fanatieke Kite surfers. 
Neergestreken in Sakura Holliday resort, een klein resort met 8 huisjes vlak aan zee. Erg rustig en zeer vriendelijk personeel. 
Hier heerlijk 2 dagen gerelaxt. Boottocht naar de dolfijnen gemaakt en veel dolfijnen gespot. Geweldig als ze voor en langs je boot blijven scheren. Het plaatsje Kalpityia bekeken, waar nog een Nederlands fort is. Helaas niet te bezoeken. Het is nu een legerbasis.
Geprobeerd of we per boot de overtocht konden maken naar het vasteland. Helaas! Dus na 2 dagen het schiereiland weer terug via Puttalam naar Wilpattu.

8 februari Kalpitiya - Wilpattu (91 km)
6 uur opgestaan, ontbeten, afscheid genomen en 6.30 op e fiets. Wind in de rug naar Puttalam. Veel scholieren onderweg bij bushaltes of opgehaald met kleine vrachtautootjes. Vanuit Puttalam een heuvelachtige weg langs het park. Een bordje met pas op voor overstekende olifanten en apen die aan de electriciteitsdraden hangen. Verder geen wild. Mooie fietstocht met velden vol met lelies en roze waterbloemen (?). Langs een waterrijk vogelreservaat met veel witte reigers en ibissen. Langs de weg gegeten bij een rice en curry tentje. (Heel hot..).
Uiteindelijk onze eindbestemming bereikt (Hotel Leonard Den Wilpattu ) bij de ingang van het wildpark. We besloten het wildpark te laten voor wat het was, daar we mogelijk in het zuiden ook nog het Yala park zullen aandoen. Zo waar heeft dit eenvoudige Hotel WiFi en kunnen we ons verslag van de eerste week plaatsen.